دل نوشته ۱

سلام حسین جانم

امام عزیزم. اگه اجازه بدین میخوام با زبون ساده و از ته دلم باهاتون حرف بزنم

امام خوبم  : خدا میدونه که هر وقت ماه محرم شروع میشه دلم چقدر میگیره. چقدر احساس خفگی میکنم. انگار یه چیزی نمیذاره درست نفس بکشم.

بچه که بودم از صدای طبل هایی که شب ها توی مراسم ها میزدن خیلی میترسیدم.

میترسیدم چون یه شب که خوابیده بودم خواب دیدم. خواب صحرای کربلا رو دیدم.من اون موقع خیلی کوچک بودم. نصف شب که از خواب با ترس بیدار شدم هزار بار تا صبح مردم و زنده شدم.

حسینم , همه عمرم , بهترینم: نمیدونم اون شب چی شد؟؟؟

چه طور شد که منی که بچه بودم رو انتخاب کردی تا ابد دوست داشته باشم.

حسینم الان که دارم مینویسم به همون گلوی خشکت قسم که نمیتونم جلوی اشکمو بگیرم.

عزیز دلم هر روز دلم واسه مهربونیات تنگ میشه.

به همه کسایی که اومدن و حرم قشنگتو از نزدیک دیدن حسودیم میشه.

هیچ کس منو نمیاره پیشت.

نمیدونم اصلا تا آخر عمرم میتونم بیام پیشت یا نه.

تو رو جون مادر قشتگت قسم یه بار هم منو بخواه

التماست میکنم. فقط همین