در حدیثى از امام صادق (علیه السلام) آمده است که فرموده، دعا کننده نگوید:
اللهم لا تحوجنى الى احد من خلقک فانه لیس من احد الا هو محتاج الى الناس بل یقون اللهم لا تحوجنى الى شرار خلقک، و لایقول اللهم انى اعوذبک من الفتنه بل یقول من مضلات الفتن و ان لا یسال فوق قدره فانه یستحق الحرمان (سفینه البحار، مجلد اول، ص 447)
آن کس که دعا مى کند نگوید: بارالها! مرا محتاج به هیچ یک از مخلوقین خود منما، زیرا انسانى نیست مگر آنکه محتاج به مردم است. اگر مى خواهد دعاى صحیح بنماید بگوید: خداوندا! مرا به اشرار خلقت محتاج منما.
در جمله دوم مى فرماید: کسى نگوید: خدایا! از فتنه و امتحان به تو پناه مى برم ، زیرا آزمایش مردم قطعى است و حتما همه افراد در زندگى باید مورد آزمایش قرار گیرند، بلکه در مقام دعا بگوید: خدایا! از آن امتحاناتى که موجب لغزش مى شود و باعث گمراهى و کجروى انسان مى گردد به تو پناه مى برم .
و همچنین مى فرماید: هیچ فرد دعا کننده اى از خداوند، بالاتر از قدر و منزلت و ارزش خود تقاضا ننماید، زیرا چنین انسانى که تقاضاى بى مورد و فوق مقدار و وزن خود مى نماید شایسته محرومیت است که به آن دعا دست نیابد و آن دعا از وى پذیرفته نشود.
حدیث دیگر از على (علیه السلام) است :
سمع (علیه السلام) رجلا یدعو لصاحبه فقال : لا اراک الله مکروها. فقال (علیه السلام): انما دعوت له بالموت ، ان من عاش فى الدنیا لابد ان یرى المکروه (شرح ابن ابی الحدید بر نهج البلاغه، ج 20، ص 289)
مردى در حضور على (علیه السلام) درباره دوست خود دعا کرد و گفت : خداوند هیچ ناملایم و مکروهى را براى او پیش نیاورد و درباره او روا ندارد. على (علیه السلام) که این دعا را شنید به او فرمود: شما براى دوستت دعا کرده اى به مرگ ، یعنى مى گویى : خدایا دوست مرا از دنیا ببر و به حیات او خاتمه بده ، زیرا انسان زنده و کسى که در دنیا زندگى مى کند لابد و ناچار باید به ناملایمات و مکروهاتى دچار گردد.
امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: وقتى یکى از شما در پیشگاه خداوند دعا مى کند البته تقاضاى خود را با صلوات بر پیامبر آغاز کند چه آنکه درود بر پیامبر، مقبول درگاه الهى است و خداوند چنین نمى کند که دعایى را که شامل چند مطلب است و با صلوات بر نبى آغاز شده قسمتى را بپذیرد و قسمت دیگر آن را رد کند
این چند نمونه روشنگر این حقیقت است که مردم بدانند چرا اغلب دعاها مستجاب نمى شود. یک قسمت بى اثر ماندن دعاها مستند به این است که خواسته هاى آنها برخلاف نظام آفرینش است . اما علل و عوامل دیگرى هم هست که موجب عدم استجابت است و دعا در پیشگاه الهى مورد قبول واقع نمى شود و به اجابت نمى رسد.
در بین تمام دعاها یک دعا که قطعا و جزما همیشه مستجاب مى شود، دعاى صلوات است ، یعنى اینکه انسان بگوید:
اللهم صلى على محمد و آل محمد
این یک تمنایى است که قطعا پذیرفته درگاه الهى است و هر دعا کننده اى ذکر صلوات را بگوید و تقاضاى درود براى پیغمبر و آل پیغمبر بنماید خداوند دعاى مستجاب مى کند و به پیغمبرش درود مى فرستد. در این مورد پذیرش است ، شما براى اینکه دعاهاى دگرتان مستجاب شود قبل از دعا کردن ، به رسول اکرم و اهل بیتش صلوات بفرستید و سپس تقاضاى خود را بگویید، زیرا دعاى صلوات به پیشگاه خدا عرضه شده زمینه پذیرش بهتر و عالى تر دارد و در این باره روایاتى است که به بعضى از آنها اشاره مى شود.
امام صادق (علیه السلام) مى فرماید:
لا یزال الدعا محجوبا حتى یصلى على محمد و آل محمد(کافی، ج2، ص 491)
همیشه دعاها در پشت پرده است، یعنى نمى تواند آزادانه به پیشگاه الهى راه پیدا کند تا وقتى که مشتمل بر درود به پیغمبر باشد.
حدیث دوم : على (علیه السلام) مى فرماید:
کل دعاء محجوب عن السماء حتى یصلى على محمد و آل محمد(سفینه البحار، ص 448)
دعاها محجوب و محروم از وصول به مقامات عالیه است تا وقتى که درود به پیغمبر فرستاده شود.
اما حدیث سوم :
عن ابیعبد الله (علیه السلام) قال : اذا دعا احد کم فلیبدء بالصوه على النبى فان الصلوه على النبى مقبوله و لم یکن الله لیقبل بعض الدعا و یرد بعضه (امالی شیخ طوسی، ج 1، ص 157)
اولیاى دین توصیه کرده اند که مستدعیات خود را محفوف به صلوات بنمایید و در ابتدا و انتهاى آن بر پیامبر درود بفرستید تا دعاى شما شایسته قبول باشد و در معرض اجابت خداوند بزرگ واقع شود و مقصد و مقصود شما تحقق یابد
امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: وقتى یکى از شما در پیشگاه خداوند دعا مى کند البته تقاضاى خود را با صلوات بر پیامبر آغاز کند چه آنکه درود بر پیامبر، مقبول درگاه الهى است و خداوند چنین نمى کند که دعایى را که شامل چند مطلب است و با صلوات بر نبى آغاز شده قسمتى را بپذیرد و قسمت دیگر آن را رد کند.
در اینجا به مورد است تذکر داده شود که روایت دیگرى هم از امام صادق (علیه السلام) آمده که فرموده است :
و ان یختم دعاه بالصلوه على محمد و آل محمد(سفینه البحار، ص 448)
علاوه بر آنکه در آغاز دعا صلوات بفرستد، در پایان دعا هم درود بفرستد و مجموعه تمنیات خود را آغاز کند با دعاى به پیغمبر و پایان دهد با دعاى به پیغمبر.
از آنچه مذکور افتاد دو مطلب به دست آمد: اول آنکه دعا در دین مقدس اسلام و تمام ادیان آسمانى مشروعیت دارد، انبیاى سلف و همچنین پیمبر اسلام و ائمه معصومین ، خود دعا بسیار کرده اند و پیروان خود را به تقاضاى صلوات بر محمد و آل محمد است .
اولیاى دین توصیه کرده اند که مستدعیات خود را محفوف به صلوات بنمایید و در ابتدا و انتهاى آن بر پیامبر درود بفرستید تا دعاى شما شایسته قبول باشد و در معرض اجابت خداوند بزرگ واقع شود و مقصد و مقصود شما تحقق یابد.
از این رو امام سجاد (علیه السلام) دعاى ((مکارم الاخلاق )) را با صلوات بر پیامبر آغاز نموده ، بدین منظور که سایر مطالب مورد درخواست که قسمت به قسمت در این دعا به پیشگاه خدا عرض مى کند به اجابت برسد و مورد قبول درگاه بارى تعالى واقع شود.
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
واقعا عالی بود اگه اجازه بدین این مطلبو کپی میکنم
ممنون یا علی